Przejdź do głównej zawartości

Posty

Nadeszło lato...

  O tym, że nadeszło dowiedziałam się w tym roku zupełnie znienacka, gdyż w pędzie życia rzadko ostatnio zerkam w kalendarz. Zrozumiałam, że już jest, gdy pomimo zmierzchu nad wodą, gdzie bywam często, gdyż lubię, nadal czułam przyjemne ciepło na skórze, zamiast typowej u mnie gęsiej skórki, a na nosie wciąż zbierały się krople potu, które niemiłosiernie zalewały twarz od spiekoty bijącej z nieba. Kocham lato. Mimo faktu, ż koszmarnie mnie wykańcza, z roku na rok coraz bardziej, to za każdym razem gdy zima- tęsknie za latem do bólu. Obecnie lato u nas w pełni. Jak i lato to i alergia, o czym świadczą moje przekrwione oczy i podrażniona błona śluzowa nosa, czyniąc mnie pozornie przez większą część tej uroczej pory roku- kobietą na wiecznym melanżu lub taką, którą porzucił ukochany, choć zdaję sobie sprawę, że dla niektórych ten drugi przykład to...mało wyrafinowany przykład. Wiem, powinnam unikać otwartych przestrzeni, pól, lasów i łąk, ale to tak jakby wilka zamknąć w ogródku u są
Najnowsze posty

Chyba tęsknię za latem...

Wbrew pozorom, jestem wrażliwcem. Takim ponadprzeciętnym. Naprawdę. Ci, którzy są przy mnie dość blisko, w tym moim zwariowanym życiu, doskonale wiedzą co mam na myśli, gdyż znoszą te moje emocjonalne zawirowania od lat. Niektórzy od kilkunastu i dzięki Bogu, że nadal im się chce, ponieważ zmiany w otoczeniu znoszę bardzo dobrze, ale zmiany w ludziach już... niekoniecznie. Tak bez emocji?! No właśnie...Każda strata to jednak strata. Na szczęście nie miałam ich w życiu zanadto. Na emocjach bazuje o wiele bardziej, niż na zdrowym rozsądku, co nie zawsze wychodzi mi na dobre. Na co dzień staram się jak mogę, aby na obu płaszczyznach panował swojego rodzaju constans, ale nie zawsze układa się tak, jakbym chciała. Każdego dnia napotykam zbyt dużo bodźców, które mnie rozpraszają w tym zdroworozsądkowym postępowaniu: a to słowa piosenki, którą usłyszę w radiu, jadąc autem, a to fragment książki, którą aktualnie czytam, a to poezja, która potrafi mną wstrząsnąć, a to śmiech dziecka, czuły ges

Myśli współczesnej czarownicy.

Zawsze coś się kończy, u mnie akurat październik, przynosząc w tym roku ze sobą zarówno ciepło, jak i chłód, który owijał się się wokół mojego ciała zazwyczaj wczesnym porankiem, zupełne znienacka, nie pytając o zgodę. W sklepach już świąteczne akcenty, a ja nadal utknęłam gdzieś w sierpniu i coś nie mogę się w tym roku z niego wyjątkowo otrząsnąć. Sierpień był intensywny, w sierpniu trzęsła się ziemia, w sierpniu przeżyłam wewnętrzne tsunami, po którym już nigdy nie będę taka, jak kiedyś, choć może na pozór wydaję się być. Dziś sobota. Kręcę się po domu po kolejną kawę, żeby rozgrzać nieustannie marznące dłonie. W tle ostatnio ulubiony kawałek , w którym słyszę, że: „życie kurewskie, mała, od zawsze wkurwiał mnie świat, z resztą to już słyszałaś”- słyszałam, myślę sobie, choć mnie świat nie wkurwia od zawsze i trochę złą jestem na tego Sobotę, że przypomina mi o przemijaniu życia i o całowaniu kogoś ten ostatni już raz. Nie lubię myśleć o rzeczach ostatecznych, choć już jako nastolat

Hello my friend...

Jesteś wreszcie. Poczułam twoją obecność dziś o poranku, choć nie lubię, gdy zakradasz się do mojego łóżka, zdzierając kołdrę i przynosząc chłód. Paradoksalnie kocham na ciebie patrzeć, jak już się porządnie obudzę i przyzwyczaję, że jesteś. Pomimo, że częściej się przez ciebie smucę, niż uśmiecham to... lubię gdy wpadasz. Tak rzadko się widujemy i nigdy nie wiem, w jakim aktualnie zastanę cię- nastroju. Bywasz czystym pięknem, złotym i błyszczącym, dla którego za każdym razem tracę głowę. Mogłabym się w ciebie wpatrywać godzinami, słuchając ulubionej muzyki. Gdy przychodzisz, zazwyczaj siadam na parapecie, skąd mam o wiele lepszy widok na ciebie, niż z perspektywy łóżka lub taboretu. Fascynujesz mnie od zawsze, zwłaszcza, gdy stajesz się niczym głaz- szary i mokry. Pełno w nas obojgu wówczas melancholii i nostalgii. Bywają dni, że ja i ty to czysty smutek. Siadamy wówczas obok siebie i wylewamy hektolitry łez, ale przywykłam już do tego, że wypełniasz mnie jak nic i nie umiałabym ju